„Dziewczyna i uczony” – po raz drugi

Drodzy!

Piszę dzisiaj, aby podzielić się z Wami moim wielkim szczęściem – choć może „wielkim”, to zbyt dosadnie powiedziane. Ta informacja jednak, o której przeczytacie poniżej, bardzo mnie ucieszyła – z dwóch powodów – i dlatego postanowiłam napisać ten krótki wpis.

 

Źródło informacji: lubimyczytac.pl / grafika wykonana w Canvie 

Po pierwsze, sam fakt, że ktoś docenia moją pracę, to dla mnie zawsze wielka radość. I równie wielka motywacja do dalszego tworzenia.

A po drugie, ogromnie cieszę się, że właśnie ta moja recenzja została wyróżniona. Może nie jest to jakaś wybitna recenzja, może nie jest ona najlepszą recenzją, jaką kiedykolwiek napisałam… Fakt, że właśnie ta recenzja została doceniona, daje mi jednak szansę, abym jeszcze raz poleciła Wam TĘ KSIĄŻKĘ!

 

„Dziewczyna i uczony. Historia dwóch Rembrandtów z kolekcji Karoliny Lanckorońskiej”, napisana przez Gerdien Verschoor, to książka, która zrobiła na mnie wielkie, nieudawane (!) wrażenie.

 

Caryn Rivadeneira – „Boscy przewodnicy. Jak zwierzęta uczą nas życia”

 

Zwierzęta – wielu z nas prawdopodobnie towarzyszą one na co dzień. Jesteśmy właścicielami psa, kota, rybek, chomika, a może po prostu kochamy konie lub wizyta w zoo za każdym razem wywołuje w nas ogromną radość… Ale czy zastanawialiśmy się kiedykolwiek nad „wyjątkowością” zwierząt? Czy mamy świadomość, że ich obecność może „uczyć nas życia”? O tym, jak wspaniałymi stworzeniami są zwierzęta, możemy przekonać się podczas lektury książki „Boscy przewodnicy. Jak zwierzęta uczą nas życia”.

Caryn Rivadeneira, autorka wspomnianej książki, od zawsze uwielbia zwierzęta. Czasem jednak miała wrażenie, że kocha je bardziej niż Boga, i to u niej – chrześcijanki – wywoływało nieco wyrzuty sumienia. Poprosiła więc Boga na modlitwie: „Jeśli nie kocham Cię tak, jak trzeba, pomóż” (s. 11). Owoce modlitwy nie są jednak widoczne od razu – Caryn stopniowo zaczęła zmieniać swój sposób patrzenia na zwierzęta: nadal je kochała, ale oprócz tego zaczęła także dostrzegać, że zwierzęta mogą zbliżyć nas do Boga oraz pozwalają nam Go lepiej zrozumieć.

Olgierd Hurka – „Show”

 

Najważniejsze, żeby interes się kręcił – zdaje się, że takie myślenie najczęściej pojawia się u „ludzi sukcesu”, którzy za wszelką cenę dążą do osiągnięcia celu… albo raczej do zdobycia dużych pieniędzy. Również dla bohaterów „Show” Olgierda Hurki pieniądze były ważne, ale czy dla wszystkich były one najważniejsze?

 

Aneta Dychnicz dwadzieścia jeden lat spędziła na wsi; tam dorastała, pracowała i jakoś powoli toczyło się jej życie. Nie było to jednak życie, którego pragnęła. Czuła, że jest stworzona do większych rzeczy, że zasługuje na coś więcej. Aby nieco zmienić swoje dotychczasowe położenie, postanowiła wziąć udział w castingu do programu „Zmiana na dobre”. Rekrutacja nie była łatwa, konkurencja była ogromna… Ale udało jej się dostać. Otrzymała przepustkę do „lepszego świata”, w którym w końcu będzie mogła być niezależna. Tylko czy na pewno tego chciała?

 

Maxwell Smart – „Chłopiec w lesie. Prawdziwa opowieść o przetrwaniu podczas II wojny światowej”

 

Jedenastoletni chłopiec powinien uciekać podczas zabawy w berka, powinien uciekać przed drugim zawodnikiem, grając w piłkę… Nie powinien natomiast być zmuszany do ciągłej ucieczki, aby ratować własne życie. Los jednak pisze nam przedziwne scenariusze, z którymi musimy się zmierzyć. I czasem tylko cud sprawia, że udaje nam się wygrać tę nierówną walkę.

 

„Głosy Maxwella Smarta i innych muszą zostać wysłuchane, ponieważ wciąż spotyka się ludzi, którzy bagatelizują czy wręcz negują największe i najlepiej udokumentowane masowe ludobójstwo w historii ludzkości. Niestety nie ma takich słów, które oddałyby horror Holokaustu”*.

 

„Chłopiec w lesie. Prawdziwa opowieść o przetrwaniu podczas II wojny światowej” to autobiograficzne wspomnienia Maxwella Smarta (a właściwie Oziaca Fromma – takie bowiem imię otrzymał jako chłopiec urodzony w żydowskiej rodzinie). Maxwell jako 11-letni chłopak został zmuszony do walki o swoje życie. W młodym wieku doświadczył śmierci ojca, rozłąki z matką i siostrą, głodu, bólu, samotności… Został zmuszony, aby uciekać, chować się, kłamać na temat swojej tożsamości. Pomimo tego nie poddawał się – walczył do samego końca.

 

Kirsty Moseley – „Wolny jak motyl”

Wiele osób marzy o pięknej, romantycznej miłości. Jeszcze więcej uważa, że taka nie istnieje, że można przeczytać o niej tylko w powieściach. Można powiedzieć, że nowa książka autorstwa Kirsty Moseley „Wolny jak motyl” trochę jest taką powieścią: o miłości nierealistycznie pięknej. Pozwala się rozmarzyć, a jednocześnie umila szarą codzienność.

Ona – 19-letnia dziewczyna pracująca jako tancerka erotyczna w klubie ze striptizem, studiująca, opiekująca się swoim nastoletnim bratem… Ogólnie życie nie jest dla niej łaskawe, jednak zakasuje rękawy i nie poddaje się.

On – 21-letni motocyklista MotoGP, wielokrotny lider w wyścigach motocyklowych. Pieniądze nie mają dla niego dużego znaczenia: łatwo je zdobywa i jeszcze łatwiej wydaje.

Carson Matthews i Emma Bancroft poznają się w klubie Angels Gentelmen’s Club. Ona tam pracuje, a on przychodzi się rozerwać – połączy ich jednak znacznie więcej, co nie umknie także uwadze wścibskich paparazzi. W jaki sposób poradzą sobie ze wszystkimi przeciwnościami, które staną na drodze ich miłości?

 

Jesień 2022

 

Kalendarzowa jesień zaczęła się już jakiś czas temu. Tej „na dworze” jeszcze nie czuję. Co prawda liście powoli żółkną, pojawiają się te piękne jesienne krajobrazy, jednak nadal jest ciepło. A to oznacza, że trochę za wcześnie jeszcze na jesienny kocyk, gorącą czekoladę i książkę w roli głównej.

Chociaż te książki w roli głównej są u mnie cały czas – tylko piękna słoneczna aura nie zawsze sprzyja całodziennemu czytaniu. Bo przecież szkoda marnować te ostatnie słoneczne dni.

Pomimo tego, że nie ma jeszcze mojej ulubionej czytelniczej pogody, która nie wywołuje u mnie wyrzutów sumienia, że cały dzień nic nie robię tylko czytam – mały październikowy stosik już się zebrał, i powoli go czytam.

Halszka Witkowska, Szymon Falaciński – „Życie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie”

Ta książka jest dla mnie niesamowicie ważna, ale jednocześnie trudno mi ją zrecenzować. Porusza ona bowiem trudny, ale jednocześnie istotny temat. Porusza ona temat samobójstwa, które wiąże się z zakończeniem życia osoby… W książce tej jest jednak omawiany także inny temat – temat życia. Życia mimo wszystkich przeciwności!

Wokół problematyki samobójstw narosło wiele mitów. Osoby w kryzysie nie chcą mówić, że mają myśli samobójcze, ponieważ obawiają się, że ktoś potraktuje je jak osoby chore psychicznie czy przesadnie dramatyzujące. Z kolei osoby, które spotykają osobę mającą myśli samobójcze, często boją się z nią rozmawiać; myślą, że lepiej jest o nic nie pytać, bo może rozmowa jeszcze nasili obecny stan danej osoby. A czasami po prostu nie chcemy się angażować, nie chcemy brać odpowiedzialności za drugą osobą – bo od tego są specjaliści…

Beata Kołodziej – „Rozmowa. Jak rozmawiać, żeby się dogadać”

 

Ostatnia książka, którą zdecydowałam się przeczytać jeszcze zanim na dobre pochłonie mnie jesienna aura, to publikacja Beaty Kołodziej zatytułowana „Rozmowa. Jak rozmawiać, żeby się dogadać”.

Jest to poradnik, w którym autorka, uwzględniając własne doświadczenie, dzieli się swoimi wskazówkami, w jaki sposób naprawdę efektywnie rozmawiać – komunikować się z innymi ludźmi. A niestety – to nie jest łatwe. Widzimy to chociażby na przykładzie licznych rozwodów, które często spowodowane są tym, że ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać (a więc: nie potrafią nawzajem siebie słuchać; nie potrafią wyrażać swoich potrzeb; uważają, że druga osoba, z którą rozmawiają, powinna się domyśli, o co im chodzi itd.).

 

Catherine Gildiner – „Dzień dobry, potworku. Historie z terapii, które inspirują do walki o samego siebie”

Chyba pisałam już kiedyś, że zdarza mi się czytać książki, które potrafią zaskoczyć mnie tym, jak wartościowe treści się w nich znajdują…

 

Gdy sięgałam po książkę Catherine Gildiner „Dzień dobry, potworku. Historie z terapii, które inspirują do walki o samego siebie”, teoretycznie wiedziałam, o czym ona jest i czego powinnam się spodziewać. Dobry blurb, ciekawa okładka i tytuł to jednak nie wszystko, dlatego każda książka, którą czytam, jest dla mnie albo pozytywnym zaskoczeniem, albo wielkim rozczarowaniem.

 

W tym przypadku zostałam pozytywnie zaskoczona wyjątkowością tej książki. Catherine Gildiner jest psychoterapeutką, a w swojej książce postanowiła opisać swoich pięciu pacjentów. Każdy z jej pacjentów miał inną historię, każdego w jego życiu (w tym także w dzieciństwie) spotkało coś innego. Doświadczenia z dzieciństwa nie są jednak bez znaczenia dla życia osoby dorosłej – te doświadczenia zostają w nas na zawsze. I choć niekiedy próbujemy o nich zapomnieć, to wcale nie rozwiązuje naszego problemu.

 

Zofia Szynal, Maciej Rajewski – „Zrozum siebie. Psychologiczny przewodnik po świecie przeżyć wewnętrznych”

 

Zrozumienie siebie… to nie jest łatwe zadanie. To właściwie praca na całe życie, która wymaga wejścia „w głąb” samego siebie i podjęcia próby odkrycia swojej tożsamości, tego, kim tak naprawdę jesteśmy.

 

W zrozumieniu siebie mogą także wspomagać nas różnego rodzaju książki samorozwojowe. Jedną z takich pozycji jest książka „Zrozum siebie. Psychologiczny przewodnik po świecie przeżyć wewnętrznych”. Książka ta została napisana przez dwóch psychologów – Zofię Szynal i Macieja Rajewskiego – i jak wskazuje jej tytuł, autorzy zabierają czytelnika w podróż, która ma ułatwić mu zrozumienie świata przeżyć wewnętrznych, czyli po prostu – ludzkiej psychiki.

 

Sarah-Jayne Blakemore – „Wynaleźć siebie. Sekretne życie mózgu nastolatka”

Publikacji na temat mózgu zostało wydanych już wiele. Niektóre jednak są szczególnie warte uwagi. Taką książką moim zdaniem jest książka „Wynaleźć siebie. Sekretne życie mózgu nastolatka” napisana przez Sarah-Jayne Blakemore.

 

Nastolatków zwykło się postrzegać jako osoby „nieco inaczej myślące” niż dorośli. Ich zachowanie często nie jest rozumiane przez rodziców, nauczycieli; uważa się ich za nieodpowiedzialnych, niewychowanych… i zarzuca się im wszystko to, co najgorsze. Osobiście – jako że (jeszcze do niedawna) sama byłam nastolatką – uważam, że w ich myśleniu nie ma nic złego – ale to tylko moja subiektywna opinia. Sarah-Jayne Blakemore w swojej książce, powołując się na badania z zakresu neurologii i neuropsychologii, próbuje nam, dorosłym, wyjaśnić, z czego tak naprawdę wynika zachowanie młodzieży i czy to zachowanie powinno nas niepokoić.

 

Tomasz Maćkowiak – „Byłam katolickim księdzem”

Historie bywają różne, choć te najbardziej „krzykliwe”, niewiarygodne, interesują nas szczególnie. Za każdą historią stoi jednak człowiek – ze swoją wrażliwością, przeżyciami, troskami, chwilami radości… Aby zrozumieć jego losy, trzeba umieć szukać odpowiedzi w każdym możliwym źródle.

 

W reportażu „Byłam katolickim księdzem” Tomasz Maćkowiak przedstawia czytelnikowi intrygującą – dla niektórych ciekawą, dla innych szokującą – historię Ludmily Javorovej, kobiety, która w 1970 roku w Czechach została wyświęcona na księdza katolickiego.

 

„Dla katolika sama sucha informacja, że biskup święci kobiety na księży, brzmi tak groteskowo, że ludzi odruchowo parskają śmiechem. Takie się to wydaje nienormalne, takie dziwne, nienaturalne…” (s. 173)

 

Wakacje 2022

Dawno tu nic nie pisałam. Bynajmniej nie oznacza to, że niczego nie czytam, choć czytam zdecydowanie mniej. I nieco inne sprawy zaprzątają ostatnio moją głowę.

Chciałabym jednak podzielić się z Wami zdjęciem dwóch książek, które ostatnio czytam, i ich krótkimi opisami. Być może opisy te Was zaciekawią i sprawią, że zechcecie poznać te dwie książki. Mnie obie bardzo zaskoczyły.

Gerdien Verschoor – „Dziewczyna i uczony”

Dwa obrazy, które przez wiele lat stanowiły dla badaczy historii sztuki wielką zagadkę. Obrazy te przebyły długą drogę, miały wielu właścicieli. Dziś można się nimi zachwycać w Zamku Królewskim w Warszawie.

Dziewczyna w ramie obrazu i Uczony przy pulpicie – to właśnie o tych obrazach mowa. Zostały one namalowane przez Rembrandta w 1641 r. i od tamtego czasu przeszły długą drogę, miały wielu właścicieli, aż w końcu w 1994 r. obrazy te zostały ofiarowane przez Karolinę Lanckorońską Zamkowi Królewskiemu w Warszawie.

W książce „Dziewczyna i uczony. Historia dwóch Rembrandtów z kolekcji Karoliny Lanckorońskiej” Gerdien Verschoor, historyk sztuki, podjęła próbę opisania tych dwóch obrazów oraz całej ich drogi – od momentu ich namalowania, przez okres II wojny światowej, gdy obrazy te były „chronione” przed zniszczeniem, aż po dziś, gdy w końcu są w Polsce.

Joanna Jagiełło – „Popękane życie”

 

„Nawet kiedy nasze życie jest pełne zawirowań, świat się tym specjalnie nie przejmuje. Po zimie nieuchronnie nadchodzi wiosna. Topnieje śnieg, a ziemia wypuszcza pierwsze pędy, które najpierw nieśmiało wychodzą na powierzchnię, jakby chcąc się rozejrzeć, a potem już panoszą się jak oszalałe, pokrywając wszystko świeżą zielenią”. (fragment książki Joanny Jagiełło, Popękane życie, Wydawnictwo HarperCollins, s. 252)

 

Są książki, które gdy się je czyta, to już po kilku stronach się wie, że są bardzo dobrze napisane. Że zostały napisane z wielkim zaangażowaniem i mają do przekazania wartościową treść. Dokładnie takie odczucia pojawiły się u mnie w podczas czytania książki Joanny Jagiełło „Popękane życie”. Chociaż temat, który podęła Autorka, nie był łatwy – głównym tematem tej powieści jest rozwód dwojga ludzi oraz to, jak może być on odbierany z perspektywy dorastających dzieci.

Co nowego...

 

                                                                                                      TEKST JEST TU 

                                                                                                                      ⇣   ↓  ⇣  ↓

John Green – „Antropocen. Twój i mój świat”

 

„(…) kiedy ludzie piszą recenzje, tworzą tak naprawdę pewien rodzaj pamiętnika: oto, czego doświadczyłem, jedząc w tej restauracji albo strzygąc się u tego fryzjera”. (s. 13)

Zwykło się mówić, że „nie ocenia się książek po okładce” – myślę, że każdy zna to powiedzenie. Ja bym jednak dodała – „nie ocenia się książki po autorze”. Dlaczego? Otóż zdarza mi się czasem – a może nawet dość często – sięgać po jakąś książkę, ponieważ… znam tego autora, wiem, czego mogę się po nim spodziewać, czy pisze ciekawie (czy wręcz przeciwnie).

Dokładnie tak miałam w przypadku Johna Greena. Zanim sięgnęłam po jego najnowszą książkę „Antropocen. Twój i mój świat” – miałam o nim już jakieś swoje zdanie. Czytałam wcześniej jego powieść „Żółwie aż dokońca”, która zrobiła na mnie spore wrażenie, choć na początku nie czytało mi się jej łatwo. Teraz przeczytałam książkę „Antropocen. Twój i mój świat”, chociaż… gdy zaczęłam czytać, zupełnie nie wiedziałam, o czym ona będzie. Zaufałam autorowi, że się nie zawiodę. I myślę, że się nie zawiodłam.

Rosemary Sullivan – „Kto zdradził Anne Frank”

Kto zdradził Anne Frank i pozostałych mieszkańców Oficyny? To tajemnica, która na swoje rozwiązanie czekała wiele lat. Aż w końcu udało się poznać prawdę – choć nie było to wcale łatwe.

4 sierpnia 1944 roku to dzień, który dla 8 mieszkańców Oficyny stał się najgorszy dniem. Po nieco ponad dwóch latach ukrywania się ich kryjówka została wydana, a oni zostali skazani na niemal pewną śmierć. Pobyt w obozie koncentracyjnym przeżył tylko Otto Frank, ojciec Anne.

Przez długi czas nie było jednak wiadomo, kto wydał miejsce ukrywania się mieszkańców Oficyny. Aby rozwiązać tę sprawę, prowadzono śledztwo, które trwało około cztery lata. A wyniki śledztwa zostały opisane w książce Rosemary Sullivan – „Kto zdradził Anne Frank”.

Ks. Grzegorz Strzelczyk – „Ćwiczenia z odwagi. Wędrując przez nasze lęki”

 

Lęki towarzyszą każdemu człowiekowi. Nie znam nikogo, kto nigdy niczego się nie bał. A boimy się różnych rzeczy – pomijając te najmniejsze – boimy się, czy znajdziemy pracę, czy będziemy zdrowi, czy uda nam się zrealizować nasze plany… Można by wymieniać tak jeszcze długo, bo w rzeczywistości każdy boi się czegoś innego. Powiedziałabym, że to samo życie stawia przed nami różne sytuacje, różne trudności, które powodują, że często działamy pod wpływem lęku. Dlatego w naszym życiu tak bardzo ważna jest odwaga, która… nikomu nie jest dana – odwagi uczymy się każdego dnia.

„(…) znacie pewnie dary Ducha Świętego. Jest wśród nich męstwo – czyli, po ludzku mówiąc, odwaga – ale także bojaźń Boża, a zatem pewien rodzaj strachu”. (s. 14)

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać „Ćwiczenia ze szczęścia” ks. Grzegorza Strzelczyka. Nie ukrywam, że tamta książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie i jest ona jedną z tych nielicznych, do których chętnie wracam. „Ćwiczenia z odwagi” tegoż autora napisane są w podobnym stylu i też zostały opracowane na podstawie wygłoszonych przez niego rekolekcji. Jednak temat tym razem jest inny. Tym razem głównym hasłem jest odwaga.

Robyn Carr – „Kłopoty w raju”

Co robić, gdy ktoś nieustannie nas krzywdzi? Gdy najpierw nas wyzywa, uderza, a później przeprasza i obiecuje poprawę? Za każdym razem powtarza się ten sam schemat… Tak działają sprawcy przemocy domowej, a ich ofiary najczęściej nic z tym nie robią. Nie reagują, ponieważ boją się reakcji osoby, która je rani, ale także ślepo wierzą w jej „postanowienie poprawy”, które – w większości przypadków – nigdy nie nadejdzie. 

Z przemocą ze strony swojego męża zmaga się również bohaterka powieści Robyn Carr pt. „Kłopoty w raju”. Książka ta przełamuje tabu dotyczące krzywdzenia kobiet, ale także powinna ona być zachętą dla wszystkich kobiet, aby się nie bały i odważnie walczyły o swoje prawo do bycia szczęśliwą i kochaną.

„Wiem, że to trudne, ale każdego dnia odzyskujesz cząsteczkę swojego życia”. (s. 152)

Bardzo ważny post!

 

Drodzy,

dokładnie tydzień temu, 12 lutego, minęło dziewięć lat odkąd prowadzę tego bloga! Oczywiście przez moje nieogarnięcie zupełnie o tym zapomniałam, a uświadomiłam to sobie przypadkiem, czytając mój pierwszy wpis na tym blogu (i sprawdzając, jak wiele robiłam kiedyś błędów, i jakie pisałam głupoty – sic!). Zapraszam Was do przeczytania moich krótkich wspomnień i refleksji z tych pięknych dziewięciu lat.

 

Robyn Carr – „Słońce po burzy”

 

Czasami trudne życiowe wydarzenia sprawiają, że jedyną rzeczą, o której marzymy, jest to, aby w końcu odpocząć: aby uciec od hałaśliwego miasta, uwolnić się od ciągłego pośpiechu i… zapomnieć o przeszłości, która nas przytłacza. Dokładnie tego zapragnęła Mel. Postanowiła porzucić swoje dotychczasowe życie i na nowo odnaleźć utracone szczęście.

 

Melinda Monroe, główna bohaterka powieści Robyn Carr – „Słońce po burzy”, od śmierci swojego męża nie potrafi się pozbierać – nie potrafi bez niego żyć. Nieustannie pragnie, aby coś w swoim życiu zmienić; ułożyć je na nowo. Postanawia więc zrezygnować z pracy w jednym z wielkich szpitali w Los Angeles i decyduje się na przeprowadzkę do kalifornijskiego miasteczka Virgin River. Ma tam pracować jako pielęgniarka i położna u boku miejscowego lekarza. Ostatecznie zarówno samo miasteczko, jak i nowa praca okazują się dla Mel zupełnym rozczarowaniem. A to sprawia, że chce ona wrócić do hałaśliwego miasta – lepsze ono niż… nic. Tuż przed jej wyjazdem jednak wydarza się coś, co sprawia, że decyduje się zostać jeszcze kilka dni. Pod gabinetem doktora, z którym miała pracować, jakaś kobieta porzuciła swoje niemowlę… i ktoś powinien się nim zaopiekować, chociaż przez pewien czas. A co będzie dalej – czas pokaże.

 

Będzie lepiej...

Drodzy,
dzisiaj będzie skromnie. Od okresu przedświątecznego przymierzam się, aby napisać Wam życzenia bożonarodzeniowe, później pomyślałam, że może chociaż jakoś podsumuję ten 2021 r. 
Nie udało się, i będzie bez moich tłumaczeń. Ale za to śpieszę z najszczerszymi życzeniami na nadchodzący nowy rok.