Bardzo ważny post!

 

Drodzy,

dokładnie tydzień temu, 12 lutego, minęło dziewięć lat odkąd prowadzę tego bloga! Oczywiście przez moje nieogarnięcie zupełnie o tym zapomniałam, a uświadomiłam to sobie przypadkiem, czytając mój pierwszy wpis na tym blogu (i sprawdzając, jak wiele robiłam kiedyś błędów, i jakie pisałam głupoty – sic!). Zapraszam Was do przeczytania moich krótkich wspomnień i refleksji z tych pięknych dziewięciu lat.

 

Okazuje się, że od czasu założenia tego bloga u mnie i w moim myśleniu niewiele się zmieniło. Nadal jestem tą samą niepoważną optymistką, przeważnie uśmiechniętą (jakkolwiek dziwnie to brzmi, ale właśnie tak napisałam w moim pierwszym wpisie). Tym, co niezaprzeczalnie zmieniło się w moim życiu, jest to, że przybyło mi kilka lat (dokładnie dziewięć!) i zyskałam wiele zmarszczek od tego, co przeważnie lubię robić, czyli od uśmiechania się :)

 

I to, co jeszcze się zmieniło, to postrzeganie moich „marzeń”. Kilka miesięcy temu oficjalnie powiedziałam sobie, że już chyba nie mam marzeń – to największe już chyba osiągnęłam (w każdym razie na pewno go „dotknęłam”) i myślę, że na ten moment koniec z marzeniami. Natomiast w nowym roku postanowiłam sobie, że chciałabym być szczęśliwa i tak naprawdę jest to mój jedyny cel na ten rok. A co będzie dalej… Właściwie nie wiem, czy coś „dalej” jeszcze jest, ale jeżeli moja wiara całkiem jeszcze nie zgasła, to coś dalej też powinno być. Na razie o tym nie myślę. Żyję dniem dzisiejszym, z nową dewizą na ustach: będzie dobrze. 

 

W następnym wpisie pokaże Wam, co teraz czytam (czyli stos książek, który doprowadza mnie do czarnej rozpaczy) i jakie nowe muzyczne nowości odkryłam ostatnio w zasobach internetu.

A wcześniej będzie jeszcze recenzja książki „Kłopoty w raju” – prawie o tym zapomniałam – ale recenzja już czeka na publikacje.

 

Trzymajcie się ciepło, już prawie wiosennie,

Sia