„Jak wykorzystać raka do radzenia sobie w życiu” (Albert Espinosa – „Świat na żółto”)

Czasami w naszym życiu pojawia się nagle coś niespodziewanego, na przykład jakaś nieoczekiwana choroba. Ciężka, lub nawet śmiertelna, choroba zawsze na początku budzi lęk i obawy, ale ostatecznie trzeba podjąć decyzję: albo godzimy się na chorobę, akceptujemy ją i staramy się z nią walczyć i zwyciężyć, albo poddajemy się, załamujemy i pozwalamy wygrać chorobie. Jeśli jednak postanowimy z nią walczyć książka Alberta Espinosa „Świat na żółto” z pewnością okaże się pomocna na wielu etapach naszego „powrotu do zdrowia”, ale także w wielu dziwnych sytuacjach w naszym życiu.

Albert Espinosa od 14. roku życia chorował na raka, z którym walczył przez 10 lat. W wyniku choroby stracił nogę, płuco i fragment wątroby. Jednak, pomimo przeciwności, nigdy się nie poddał, a nawet więcej – choroba wiele go nauczyła, wiele pozwoliła mu zrozumieć, a także zmieniła jego sposób patrzenia na świat, na bardziej pozytywny. Autor książki, chcąc podzielić się swoim doświadczeniem, postanowił napisać książkę, która ma pomóc zrozumieć czytelnikom, że życie, mimo wszystko, może być piękne i powinno być wykorzystane w każdej sekundzie jak najlepiej.

„A jeśli zastrzyki nie bolą? A co będzie, jeśli będziemy reagować na ból tak, jak pokazują to na filmach, nie zauważając go? A jeśli słowo „ból” nie istnieje. (…) Tamtego dnia odkryłem, że ból jest słowem, które nie ma żadnej realnej wartości; jest jak strach. Te dwa słowa przerażają, wywołują ból i strach. Ale jeśli słowo nie istnieje, to rzecz, którą ono definiuje, również nie istnieje.”

„Świat na żółto” to zbiór 23. odkryć autora (dla czytelników cennych wskazówek), które uratowały mu życie, a teraz mogą uratować życie każdemu, kto na coś jest chory, kto z czymś sobie nie radzi... Odkrycia Alberta Espinosa są bardzo różne. Jedne mogą nam się bardziej podobać, inne mogą być dla nas zupełnie niezrozumiałe – tak też było w moim przypadku. Cytat, który przetoczyłam powyżej, jest właśnie jednym z odkryć Alberta, które bezwątpienia popieram, i które stało się również moim cennym odkryciem. Jednak w książce pojawia się także kilka innych odkryć, które niekoniecznie do mnie przemawiają. Jedne wydają się mieć dość „magiczny” charakter (choć autor stanowczo temu zaprzecza), inne są całkowicie absurdalne (jak to, że „śmierć wszystko uszlachetnia i wszystko kończy).

Jednak sama książka nie opiera się wyłącznie na odkryciach i na „plusach” choroby. „Świat na żółto” to w rzeczywistości coś więcej; to świat, w którym właśnie „żółci” odgrywają bardzo dużą rolę w naszym życiu. Brzmi to dziwnie i rzeczywiście jest dość trudne do zrozumienia (przynajmniej dla mnie). Mam wrażenie, że autor, pisząc tę książkę, chciał stworzyć jakąś nową ideologię, przekonać ludzi do tego, by zaczęli tworzyć swój „świat na żółto”… I właśnie chyba tylko to w tej książce mi się nie podobało. Ogólnie odkrycia Alberta i jego wspomnienia są dość ciekawe, jednak jego koncepcja „żółtych” nie do końca do mnie przemawia.

„Żółty: Określenie osoby, która jest kimś wyjątkowym w twoim życiu. Żółci znajdują się wśród twoich przyjaciół i ukochanych. Nie jest konieczne widywanie się z nimi, ani utrzymywanie z nimi kontaktu.”

Podsumowując, jeśli ktoś lubi wspomnienia to książkę czyta się bardzo szybko, i gdyby pominąć tę nieszczęsną ideologię, książka bardzo by mi się podobała. Jednak, moim zdaniem, ta ideologia przysłania większość wartości tej książki. Dlatego też, chyba z czystym sumieniem nie mogłabym polecić tej książki (chyba, że pominiecie koncepcję świta na żółto i skupicie się tylko na odkryciach i doświadczeniach autora).

Nie byłabym sobą, gdybym jeszcze o tym nie wspomniała… Na podstawie książki postała ekranizacja filmowa (i chyba także jakiś serial). Moja lista filmów, które chcę obejrzeć niestety cały czas się powiększa, więc naprawdę nie wiem kiedy ten obejrzę, ale bardzo mnie ciekawi ;)

Czytaliście te książkę/ chcecie przeczytać?

Pozdrawiam,

SIA