Nie nam sądzić, co się dzieje w człowieku (Ks. Jan Kaczkowski - Życie na pełnej petardzie)

Nie każdy rodzi się w „idealnej” rodzinie i nie każdy od razu dostaje „cudowne objawienie”, że ma służyć Bogu. U wielu osób jest to dość długi proces, z wieloma doświadczeniami, próbami i pytaniami. Nie inaczej było w przypadku powołania do kapłaństwa ks. Jana Kaczkowskiego, o czym ów ksiądz wspomina w książce pt. „Życie na pełnej petardzie”.

Gdy Jan Kaczkowski był młodzieńcem, jego rodzice nie byli specjalnie pobożni (właściwie nie byli w ogóle wierzący). Jan swoją „przygodę” z wiarą w Boga rozpoczął dzięki swojej babci, która, gdy ten był małym chłopcem, zabierała go na Msze św. W czasach liceum Jan miał jednak dość sceptyczne podejście do Kościoła. Zrażony wieloma doświadczeniami z księżmi i katechetami, przestał chodzić do kościoła. Dopiero w 3 LO, na szkolnej wycieczce, podczas nieco spontanicznej, niespodziewanej spowiedzi w toruńskim kościele u jezuitów, zaczną poważniej rozmyślać o swoim powołaniu kapłańskim.

„Marnujesz miłość, kiedy o nią nie dbasz. Marnujesz powołanie, kiedy się poddajesz i tracisz ideały, przestajesz nad sobą pracować i wymagać od siebie. Zmarnować, czyli też nie odkryć powołania. Czujesz, że coś cię w sercu drapie, ale ze względu na swoje lęki odkładasz ostateczną decyzję. (…) Dojrzali ludzie po prostu muszą podjąć decyzję.”

Książka ks. Kaczkowskiego spisana w formie wywiadu, podzielona jest na 12 rozdziałów, gdzie każdy z rozdziałów porusza oddzielny, inny temat. Są rozdziały typowo „o życiu” ks. Jana, o dzieciństwie, powołaniu, pracy… Ale w wywiadzie przeprowadzonym przez Piotra Żyłkę poruszone zostały również kwestie bardziej odważne. Ks. Jan opowiada o tym, jak wygląda prac w hospicjum, która notabene wcale nie jest prosta, jaki powinien być Kościół, by był traktowany przez wiernych poważnie, a nie jak „plusz”. Ks. Jan Kaczkowski także nie bał się odpowiadać na, dziś nieco kontrowersyjne w Kościele, pytania o aborcję, eutanazję, in vitro, antykoncepcję czy karę śmierci, którą zresztą swojego czasu Kościół katolicki akceptował.

Ks. Jan Kaczkowski, znany w całej Polsce jako onkocelebryta, miał zawsze bardzo jasne i konkretne poglądy. Zawsze otwarcie wyrażał swoje opinie, choć nie ze wszystkim, co mówił zgadzałam się. Ale jedno połączyło mnie z nim szczególnie – wiara w Boże Miłosierdzie; wiara w to, że Pan Bóg ma to miłosierdzie nawet dla największych grzeszników… Ks. Jan mówił kiedyś: „Myślę, że Pan Bóg tych naszych najbliższych, na tej mocnej linii miłości, którą żeśmy między sobą tutaj na ziemi zbudowali – bo to przecież Pan Bóg dał nam zdolność kochania – tych naszych najbliższych może na tej linii, właśnie dlatego, że ich kochaliśmy, że kochaliśmy się wspólnie (…) Może On ich przez swoje miłosierdzie wciągnie [do Nieba]”. Taką piękną, ufną postawę wyrażał…

Co prawda, spodziewałam się czegoś więcej po tej książce, ale mimo wszystko cieszę się, że dzięki niej mogłam chociaż trochę lepiej poznać tego cudownego księdza, który przyciągał ludzi do Boga swoją „prostota”, zwykłą ufnością, a nie stawiał ludziom wymagań „nie do uniesienia”. Nauczył mnie jak wiara jest prosta, ale nie może być „pluszowa”. Trzeba wierzyć, ale nie można spodziewać się, że zawsze będzie superłatwo. Dlatego polecam tę książkę każdemu – niech i Was ks. Jan Kaczkowski zaraża ufnością w Boże miłosierdzie.

Pozdrawiam,

Sia