O. Jan Góra - Z nogami za kaloryferem

Można napisać setki książek, ale na nic nie przydadzą się one, jeśli nie będzie miał kto ich czytać. Jednych do czytania nie trzeba długo zachęcać, innych potrafi zachęcić sam autor. Tak zachęca o. Jan Góra – samą swoją osobowością. Najpierw zachęcał wszystkich do duszpasterstwa, później na Lednicę, Jamną i Hermanice… a teraz jego książki doskonale uzupełniają wszystkie te wspólne spotkania i na nowo łączą młodych z Chrystusem.

Ostatnio o. Adam Szustak opowiadał, jak to pandy uwielbiają… rozkładać nogi na wszystkie możliwe sposoby. Myślę, że śp. o. Jan Góra nie obraziłby się, gdybym napisała, że poniekąd przyjął bezpieczną pozycję pandy. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. Ale może nie będę głębiej rozwijać tej myśli. O co chodzi z tymi „nogami za kaloryferem” najlepiej tłumaczy sam o. Góra, który cały jeden felieton poświęcił właśnie temu wydarzeniu.

Ojciec Jan Góra… Tyle razy pisałam już o nim na moim blogu, że chyba daruję sobie kolejną „notę biograficzną” na jego temat. To po prostu Człowiek, który w wielu młodych – w tym także we mnie – wyrył trwały ślad; który w najprostszy możliwy sposób potrafił dotrzeć do każdego. Uczył świadectwem swojego życia miłości do bliźniego i do Pana Boga. Nie słowem – choć słów zostawił dużo –  ale właśnie żywym przykładem. Do dziś dźwięczą mi w uszach jego słowa „Bardzo mocno Was kocham”… Ale o tym już pisałam! 

„Z nogami za kaloryferem”. To zbiór felietonów – lepszych i gorszych, ale trudno się spodziewać, żeby ktoś zawsze pisał idealnie. Ojciec Jan Góra szczególnie lubił pisać o swojej „trójcy”, o trzech miejscach spotkań z młodymi – na Jamnej, na Lednicy i w Hermanichach. Ale pisał też o codzienności: o najważniejszych wydarzeniach, niezapomnianych momentach, chwilach, które warto wspominać. Pisał o ludziach, o których warto pamiętać, którzy byli dla niego wzorem, którzy go uczyli i kształtowali przykładem swojego życia. Wśród tych osób oczywiście nie mogło zabraknąć św. Jana Pawła II. Ojciec Jan wychował się u jego boku – jak długo on był papieżem, tak długo, każdego roku przynajmniej raz, o. Jan musiał odwiedzić Watykan.

„Piszę o ludziach, którzy odeszli bezpowrotnie. Mnie jednak nie poraża smutek, ale przeciwnie spokojna radość, że w niebie mam swoich orędowników; ludzi, którzy znali mnie doskonale.”*

Wszystkie te felietony są niesamowicie krótkie, dlatego, gdy je czytałam, nie potrafiłam się oderwać. Po przeczytaniu 3 stron (czyli jednego felietonu) musiałam rozpocząć kolejny. Przy ich czytaniu, na przemian płakałam i śmiałam się. Zupełnie jakbym słuchała opowieści dobrego przyjaciela, z którym nie widziałam się do wieków, a który teraz, w ciągu kilku dni, chce mi opowiedzieć absolutnie o wszystkim… Więc słuchałam i nadziwić się nie mogłam. A teraz mam niedosyt. Ale całe szczęście przede mną jeszcze masa książek ojca Jana Góry, których jeszcze nie przeczytałam, więc nadal będę słuchać!

Nie wyobrażam sobie osoby, która jeszcze nie zna tych zabawnych i wzruszających, a jednocześnie pełnych powagi i życiowej mądrości felietonów. Jeśli jednak taka osoba jest – to zachęcam po raz setny, nie mając argumentów –warto w ciemno!

Pozdrawiam wakacyjnie,

Sia

*Jan Góra „Z nogami za kaloryferem”. Zysk i S-ka: Poznań, 2006, s. 199