Wspomnienia minionej... jesieni.

I tylko tyle mi po Tobie zostało, co po jesieni liści - wspomnienia minionej wiosny. Niewdzięczne uczucia; one pozostają na zawsze [na dnie serca i bolą dotkliwie], a Ciebie nie będzie już nigdy...

***
A może jeszcze chociaż raz? Jesienne liście są co roku... - Nie! 

Bywają takie jesienie, gdy nawet liści złotych nie ma, a z drzew - uśmierconych przez deszcz, wiatr, burze; opuszczonych przez słońce, ptaki, owoce - spada, szary jak dym z komina, popiół...  

Słońce, ptaki, owoce zapominają, nie chcą go [drzewa] znać, a deszcz, wiatr, burze - niewdzięczne (tu: wyklęte)! - bezsilnie się buntują. Nie mogą pomóc biednemu drzewu, z góry, tak jak ono same, są skazane na klęskę. 

Jemu nikt nie może już pomóc... 

Deszcz wyraża jego tęsknotę, wiatr bezradność, a burze wielką złość, oburzenie... Ono samo nic nie może zrobić - tylko umiera z żalu i samotności...

Ale wierni przyjaciele są zawsze niezastąpieni! 

Nocami wiatr utuli, deszcz stłumi wewnętrzny smutek, a burze "wykrzykną" żal, frustracje, zawód...

Tylko dnie... Stara się być silne, nie chce ciągle obciążać zawsze wiernych przyjaciół swoimi problemami. Wszystko dusi w sobie... Lecz przyjaciele to widzą i ciągle buntują się - pada, grzmi, wieje... 

Tak najłatwiej wytłumaczyć "dołującą pogodę".

Kochany deszczu, wiem co czujesz!

/Wybaczcie mi za te głupoty ;-) Od "takich moich przemyśleń" wiele się zaczęło, powstało wiele opowiadań -a później wierszy - w dzieciństwie (najwyraźniej cofam się w rozwoju, że znowu tak piszę(?)...)

Ech.. Tak tylko wyraziłam swoje emocje... z  czystych nudów. To miał być 14 wersowy wiersz, a rozrósł się tak, że powstało opowiadanie (może poetyckie) marzenie... do poetyckiego jeszcze mi daleko!)/

"Niech spłynie ta ostatnia
jak łza czysta..."

~ SIA