Kto ze mną pobiegnie.

W takiej sytuacji każdy powinien zachować się tak samo? Tylko, czy każdy miałby odwagę to zrobić? Oboje mieli zupełnie różne cele, własne życie i plany; w poszukiwaniu szczęścia biegli w różnych kierunkach i różnymi drogami – w końcu jednak wspólnie znaleźli się na właściwym miejscu.

Asaf, młody chłopak, trochę nieśmiały, trochę marzyciel, choć stanowczo twierdzi, że z artyzmem nie ma nic wspólnego. Pewnego razu otrzymuje zadanie, które musi wykonać wbrew własnej woli – musi odnaleźć właściciela suki, Dinki, która od jakiegoś czasu bezpańsko wałęsa się po ulicach miasta. Pies bez obroży, bez żadnych znaków szczególnych, które pomogłyby odnaleźć jego opiekuna… Jednak, gdy tylko Asaf przywiązuje ją do smyczy, ona od razu zaczyna biec – sama chce zaprowadzić go do swojej właścicielki. Tylko, czy będzie potrafiła wytropić drogę osoby, która nieustannie ucieka przed niebezpieczeństwem?

„Kiedyś wiele płakałam, ale byłam pełna nadziei. Dzisiaj ciągle się śmieje, a jestem zrozpaczona”.*

„Kto ze mną pobiegnie” Dawida Grosmana nie należy do powieści, które wciągają od pierwszych stron. Początek jest dość dziwny, a nawet powiedziałabym, niezrozumiały. Autor przeskakuje z wątku na wątek, wiele rzeczy trzeba się domyślać samemu. Być może było to zaplanowane, żeby zachęcić czytelnika do odkrycia prawdziwej tajemnicy bohaterów, jednak mnie zadecydowanie ten zabieg stylistyczny zniechęcał. Dopiero, gdy dotrwałam do połowy książki, gdy odkryłam przynajmniej część treści, powieść ta bardzo mnie wciągnęła. Przestał przeszkadzać mi nieśmiały-marzycielski Asaf, Dinka, która biegnie-niewiadomo-dokąd i Tamar, właścicielka Dinki, artystka, która „ciągnie za sobą” poważny problem… i postanowiłam lepiej ich poznać.

„Kto ze mną pobiegnie” to powieść o pogoni za prawdziwą miłością. Głównych bohaterów czeka podróż w nieznane, niepewna i pełna niebezpieczeństw, ale to także podróż, która uczy tego, czym jest prawdziwa przyjaźń, miłość i zaufanie. Dużo w niej momentów romantycznych, ale także „chwil grozy”, które pojawiają się w niesamowicie pięknej, ale i równie niebezpiecznej Jerozolimie. Jednak, łatwiej jest biec i pokonywać trudności, mając dokładnie wyznaczony cel. Jaki cel pomoże przetrwać trudne chwile Tamar i Asafowi?

„Moja sztuka? Jak to, nie wiesz? Nie żyć chwilą”.**

Początek rzeczywiście może w czytelniku wywołać niemały szok, jednak to, co wydarzy się później jest warte doczytania tej powieści do końca. Sama polubiłam bardzo tę książkę i myślę, że mogę ją polecić jako „godną przeczytania”. A, żeby konkretniej Was zaciekawić, ta książka ma w sobie jeszcze tak piękne przedstawia, jak wiele można zrobić dla kogoś, kogo naprawdę się kocha i jak cenna jest prawdziwa przyjaźń – w tej książce porusza to do głębi.

Sia

*Grosman D. (2008, s. 59) Kto ze mną pobiegnie, Warszawa: Wydawnictwo W. A. B

** Tamże.