Uśmiechnij się! Mam dla Ciebie Dobrą Nowinę!

Więcej uśmiechu, poproszę, i głowa do góry! Nie od dziś wiadomo, że dominikanie to zakonnicy „pozytywnie zakręceni” – wystarczy włączyć konferencje lub kazania któregokolwiek dominikanina, a od razu każdy to potwierdzi. Ale – konferencje konferencjami, kazania swoją drogą, a i książek o dominikanach też było sporo, jednak ta jest jakaś inna…

„Pan Bóg jest tak silny i wszechmogący jak – można by powiedzieć – wielki sum!”

Książka dominikanów o. Szymona Popławskiego i o. Krzysztofa Pałysa „Zapach pomarańczy” to nad wyraz barwna historia o Zakonie Kaznodziejskim. Już wstęp sugeruje, że jest ona pełna humoru, z licznymi autentycznymi anegdotkami z życia zakonników i z nutką historii w tle. Jednak, wbrew pozorom, humor – choć odgrywa w tej książce niewątpliwie ważną rolę – ani trochę nie przysłonił niesamowitych opowieści o tradycji dominikańskiej, która choć tak piękna, tak mało jest znana. Autorzy „Zapachu pomarańczy” wykonali kawał wielkiej roboty, przekazując najważniejsze informacje tak lekkim piórem – aż trudno oderwać się od czytania, dopóki się nie skończy całej książki.

„Wszystkie opisane i narysowane historię wydarzyły się naprawdę…”. Już samo to zdanie bardzo zachęca, ale później… trudno uwierzyć, że to „naprawdę” jest naprawdę. Wiele przytoczonych przez autorów historii wydaje się absolutnie niewiarygodnych: jedne są zbyt śmieszne, inne godne politowania, ale może nie powinno mnie to dziwić – o tych najciekawszych rzeczach rzadko się mówi, a u dominikanów nie ma wielu tajemnic (chyba że tajemnica spowiedzi).

Ponadto w tej książce znaleźć można liczne ilustracje wykonane przez Jarosława Kozłowskiego. Same rysunki są naprawdę bardzo piękne, ale te teksty „w chmurkach”… to humor na bardzo wysokim poziomie. Czytając je, doszłam do wniosku, że albo to jakiś „czarny humor”, albo ja nie mam poczucia humoru, albo teksty te zawierają jakąś tajemnicę, której nie jestem w stanie pojąć (niepotrzebne skreślić!). Choć myślę, że to raczej ze mną jest coś nie tak. Dla przykładu poniżej jedna ilustracja, z mądrością, którą każdy powinien zapamiętać. 

Zdjęcie pochodzi z książki „Zapach pomarańczy”; wybaczcie jakość –  mój telefon nie podołał wyzwaniu.

Reasumując i nie przedłużając, spodziewałam się, że będzie to ciekawa, lekka książka – i taka była – a dodatkowo dzięki niej miałam okazję dowiedzieć się o dominikanach dość sporo nowych rzeczy. „Zapach pomarańczy”, jak sam podtytuł wyjaśnia, opowiada o „życiu dominikańskim z innej perspektywy”. Nie jest to typowa wielostronicowa książka o historii powstawania Zakonu Kaznodziejskiego, przeciwnie, zostało w niej opisane to, co najistotniejsze, w bez zbędnego owijania w bawełnę… Dlatego szczerze polecam ją każdemu!

Ktoś czytał / ktoś planuje?

Sia